Groeien we al???

Wat denk je zelf?! Tjemig, wat groeien die beesten! Rolf en Bertje zijn nog steeds gewend om op schoot te kruipen, maar als dat volle gewicht op zo'n klein hoefje op je bovenbeen drukt, dan hou je daar echt wel een blauwe plek aan over! Hoe leren we ze dat weer af? Heeft iemand tips? Kijk maar eens naar deze foto's. Kun je goed zien wat er in ruim twee maanden is gebeurd.

Geen wolvenlus, maar wolvenkus
Het is ook niet gek, want de jongens eten dat het een lieve lust is. Het is de kunst om ze niet vet te mesten, maar mollig te houden, zodat ze een gezond speklaagje hebben, maar ook beweeglijk blijven. Dan hebben ze een veel gevarieerder leventje en worden ze normaalgesproken ook ouder. Net als mensen! Rennen kunnen ze hoor. De honden van de buren (drie grote Alaska Malamuts - heel mooie veredelde wolven) kijken hun ogen uit als onze jongens een sprintje trekken, met de wind in de kop. Als Rolf en Bertje bij het hek staan, likken de honden aan hun neusjes. Is dat ware liefde, of een voorproefje?

Hebben de varkentjes al gegeten?
Jan-Willem en ik waren in het begin nog een beetje zoekende: Geef jij ze vandaag eten of ik? Moet jij vroeg de deur uit? Maar eh... hebben ze dan al gegeten of niet, als ik uit bed kom? Ben je vanavond vroeg thuis, of zal ik ze eten geven? Je kent het wel. Daarom hebben we een "systeempje" in het leven geroepen. Kijk maar naar de foto. Als je de deur uit gaat, zet je het varkentje op de goede plek. Als het varkentje op "honger" staat, moeten de mannen nog eten. Werkt perfect!

Bellen blazen
Als we de stal binnenkomen om eten te geven, gaat Bertje knorrend ijsberen, en Rolfje gaat met zijn voorpootjes over het schot heen hangen. Alsof hij aan de bar hangt en een biertje bestelt. Als het ietsje te lang duurt, gaat-ie enorm kwijlen en bellen blazen. Het water loopt hem letterlijk in de mond. Wat een aansteller, joh! We zoeken ons soms rot naar de voerbakken. Daar spelen de mannen ook mee, dus die kunnen zomaar onderin het stro-bed terecht komen.

Heb jij meer dan ik?
Al snel zijn we op twee voerbakken overgegaan. Als je maar één voerbak geeft, staan die twee voortdurend te strijden wie het lekkerste hapje te pakken krijgt. Niet echt relaxt. Met twee voerbakken krijg je ook een leuk ritueel: Rolf en Bertje beginnen zeer gulzig en smakkend te eten, elk uit een eigen bak. Bertje houdt van vloeibaar, dus die slobbert eerst zoveel mogelijk water/melk op. Rolf houdt van een "bite", dus die pikt in hoog tempo alle harde stukjes eruit.

Dan - alsof er een belletje gaat - ruilen de mannen van bak. Bertje slobbert verder en Rolf hapt verder. Dan beginnen ze te twijfelen: "Heb jij meer dan ik? Mag ik eens kijken?" Kleine Bertje neemt daar vaak het initiatief voor: Het spierbundeltje zet de grote Rolf resoluut aan de kant. Maar Rolf neemt ook Bertje wel eens op zijn neus. Ruilen dus weer. Dat herhaalt zich dan nog een paar keer tot het aller-allerlaatste snippertje eten is verdwenen. Dan begint het snuffelen en snuiven: Het kán namelijk zo zijn dat er een biksje of een druppeltje naast de bakken is gevallen door het onstuimige eten. Ook die restjes moeten vakkundig worden teruggevonden en verorberd. Alsof ze nooit iets krijgen!