Naar buiten!

Rolf en Bertje zijn nog klein en we hebben ons laten vertellen dat biggen de eerste maanden nog niet zo goed aanvoelen wanneer ze te koud worden. Als ze dan bij koud en nat weer te lang buiten zijn, kunnen ze zomaar longontsteking oplopen. Dat willen we natuurlijk niet. We houden ze daarom de eerste tijd meestal binnen. Van het voorjaar mag de staldeur blijvend open. Dan kunnen ze zelf in en uitlopen wanneer ze willen.

Klei
Tot die tijd bepalen wij wanneer ze naar buiten mogen. Op een zonnige dag laten we ze voor het eerst buiten. Ze vinden het heerlijk! Wat zijn het toch een nieuwsgierige beestjes.

Ze beginnen als jonge hondjes keihard te rennen en zelfs een beetje te springen. Bertje is verlegen. Hij doet stoer mee, maar blijft dicht in de buurt van zijn grote stiefbroer Rolf. Ze beginnen meteen te wroeten. Het schijnt dat ze de klei nodig hebben om mineralen uit op te nemen. We hadden al gemerkt dat ze erg gek waren op de onderkant van JW's klompen.

Op schoot

De eerste weken maken we er een gewoonte van om 's avonds nog even bij ze in het stro te gaan zitten. Dat vinden ze erg gezellig. Ze klimmen bij je op schoot en snuffelen met hun handige neusjes het liefst tot onder het laatste laagje kleding. Dat kietelt! En als je dan zit met je benen gestrekt naar voren, kunnen ze meteen de kleiresten van je schoenzolen likken. Jammie! Dan worden ze wat rustiger en zoeken ze de warmte van je benen op (het is onder nul buiten) en maken geinige snikkende geluidjes. Ik begin een beetje te onderscheiden welk geluidje hoort bij welke gemoedstoestand. Ze worden graag onder hun kin gekrabbeld en net achter hun voorpootjes op hun buik. Als je geduld hebt, laten ze zich tijdens het kriebelen opeens op hun zijtje vallen. Zo grappig! Dan gaan de oogjes bijna dicht en is het genieten geblazen.

Schuren

Mollige varkentjes kunnen zich niet goed krabben met hun eigen pootjes of snuit. Daar zijn ze te rond voor. Maar daar hebben ze iets op gevonden: Schuren. Ze zoeken een scherpe hoek op, bijvoorbeeld een poot van de ruif, of de hoek van het schot en manoeuvreren hun billen, zijkant, buik, rug, of waar de jeuk dan ook zit, feilloos langs het scherpe randje. Koddig joh!

 
Ze schamen zich helemaal nergens voor. Soms zijn wij zelf het object waar tegen moet worden geschuurd. Dan voel je je wel een beetje gebruikt... :-) In het begin vind ik dat ze erg veel schuren en ik zie ook veel huidschilfers op Bertje's rug. Zouden ze een mijtje hebben opgelopen? We doen af en toe een scheutje olie door het eten en dat lijkt goed te helpen. Ze schuren nu minder. Het schuren is een vast onderdeel van de "persoonlijke hygiëne" van een varken, dus zo zal het wel goed zijn.

Optillen is gillen!

Maar goed, naar buiten dus. De eerste paar keren tillen we de jongens over het schot in de stal, maar dat is gillen geblazen! We hebben gehoord dat varkens niet zo goed kunnen zien en dat ze het optillen ervaren als boven een groot zwart gat hangen. Klinkt inderdaad een beetje eng. We hebben daarom maar snel een schuifje gemaakt in het schot, zodat ze zelf door het schot naar buiten en naar binnen kunnen. Daar wordt dankbaar gebruik van gemaakt.

In de sneeuw

Het blijft koud en het gaat zelfs flink sneeuwen! Ook daar laten we de mannen kennis mee maken. Niet te lang hoor. Bertje is nog zo klein dat hij bijna tot zijn oren door de sneeuw gaat. Hij kiest heel slim het paadje dat Rolf al heeft gelopen. Dan wordt zijn buikje niet zo koud.

En wroeten in de sneeuw is ook leuk!

Ahhh, mag ik nog even naar buiten???