In het najaar verdwenen onze twee kippen uit beeld: ze lieten zich maar heel weinig zien en kropen weg in de houtwal. Ze waren ook in de rui, wat mij altijd zo onhandig en koud lijkt in het late najaar, maar ja, dat was jaar op jaar hetzelfde. In december en januari zaten ze weer goed in de veren en kwamen ze weer wat vaker tevoorschijn om legkorreltjes en gemengd graan op het achterterras te eten. Toch bleven ze schrikkeriger dan andere winters.
Op een dag zat de Lakevelder op het stro in het varkenshok onder de ruif. Ik wilde de ruif verplaatsen, maar kip bleef stil zitten. Dat vond ik raar. Ik kon de kip gewoon pakken en verplaatsen. Raar. Hij liep mank en zakte door zijn pootjes en sloeg zijn vleugels raar uit om zijn balans te houden. Klopt niet. Ik bevoelde zijn poten en voelde geen verschil en zag geen reactie bij de kip. We zetten hem in een kratje met stro, graan en water in de schuur. Dat leek ons veiliger en prettiger voor de kip. Die avond is hij nog op de hydroliekset van JW's houtklover op stok gegaan. Dat leek ons nog best een hoopvolle actie. Hij werd echter snel steeds apathischer. De volgende dag vond ik hem in een uiterst hoekje van de schuur ineengedoken op de koude betonvloer. Ik heb hem natuurlijk teruggezet in zijn kratje stro. De volgende dag was hij dood... Echt jammer. Het was een pracht.
Nu ben ik wel heel benieuwd hoe de overgebleven Brakel het maakt. Hij gaat overdag wel het hok uit, maar waar hij uithangt? Vandaag ruimen de mannen veel gezaagde takken op met een versnipperaar. Veel herrie veel gedoe in de houtwal. Brakel zal geen rust hebben. Een kip alleen is eigenlijk niets. Hoe nu verder? We willen eigenlijk wat minder dieren, dus kippen erbij nemen lijkt ons niet de oplossing. Misschien wil iemand onze Brakel hebben?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten