Even bijpraten

Er is veel gebeurd! Rolf is een paar keer ontsnapt, de chickies zijn inmiddels drie maanden oud, Bertje heeft al een paar keer een behandeling met een medicinaal lotionnetje gekregen, pleegmoederkip heeft haar eerste ei gelegd en we hebben nog maar één haan. Hoho, niet alles tegelijk!

Schrikklok kapot

We hadden Rolfje al een paar keer in de slootkant gezien. Achter het schriklint dus. Lekker met zijn voorpoten in de bagger en vers gras grazen op het talud. Op een middag was ik onverwacht even thuis en toen hoorde ik opeens “knor, knor” bij de achterdeur. Ik wist niet wat ik zag: Rolf prinsheerlijk in de achtertuin! De buren hadden hem ook al een keer van hun erf teruggebracht. Gelukkig loopt hij altijd vrolijk met je mee. Toen Rolf zelfs de sloot overstak en op het land daar aardappeltjes begon te rooien, was de maat vol. JW wilde al een hek rondom gaan timmeren. Ik kon niet geloven dat Rolf met zijn gevoeligste lichaamsdeel – zijn neus – het schriklint optilde en en dan onderdoor kroop. Dat wilde ik zelf ook wel eens proberen. Nee, niet met mijn neus… Ik kneep mijn ogen dicht en hield het lint tussen mijn vingers. Niets!! Goed nieuws vond ik dat. JW ging de schrikklok doormeten en kwam tot de conclusie dat hij nauwelijks volts gaf. Terug naar de leverancier. Daar kregen we een leenklok en onze klok wordt ondertussen – zo mogelijk – gerepareerd. Wist je dat? Dat er leenschrikklokken bestaan? Een uitkomst. Rolf is niet meer weggelopen.

Varkentje wassen

Bertje heeft vanaf zijn vroege biggenjeugd al een wat schilferig huidje tussen zijn schouderbladen. De veearts is langsgeweest en vond dat de varkentjes er perfect bij liepen. We hebben hun een wormenkuur gegeven (een soort bikskorrel die je door het eten doet). Het gevoelige huidje van Bertje leek hem geen probleem; hij had er wel een lotionnetje voor. Waarschijnlijk was het een schurftmijt. Ik kon dus aan de slag: Een paar druppels verdunnen in water en met handschoenen aan het varkentje wassen! Bertje vond het prima. Na een paar dagen zagen we al verbetering. We hebben dit nu een paar keer herhaald, want Bertje blijft er toch een beetje gevoelig voor. En we willen natuurlijk dat hij er piekfijn bijloopt.

Kijk, hier leggen we de eieren

De kippetjes groeien ondertussen lekker door. Pleegmoederkip Orpington is inmiddels teruggebracht naar de rechtmatige eigenaar. Ze legde op de laatste dag bij ons notabene haar eerste ei ooit!
Keurig in het leghokje! Alsof ze nog even wilde zeggen: “Kijk jongens (meisjes): Hier leggen we de eieren.” Wat een mooi bedankje. De grote kuikens zijn nu volledig zelfstandig. Ze gaan “en groupe” de hele tuin door. Gek genoeg lijken ze te weten waar onze tuin ophoudt. Ze fladderen er lustig op los en soms belandt er eentje aan de verkeerde kant van het varkenshek. De varkens gaan er dan nieuwsgierig op af. De kip gaat dan heel zenuwachtig heen en weer lopen langs het hek. Probeert tussen de plankjes door terug te kruipen, wat natuurlijk niet past. Kippen hebben een zeer kort geheugen: Ze kunnen vliegen, maar dezelfde weg terugfladderen, dat kunnen ze dan weer niet bedenken. 

7 weken oud - lekker op een hoopje in de zon

 

9 weken oud - all animals are equal, but...

Hé, jij lijkt sprekend op mijn zuster!

Vijf hanen ... Dat zijn er vier te veel

Ruim zes weken oud waren ze toen de eerste haan zich kakelend liet horen om 5.30 uur ’s ochtends. Ik kon het niet geloven. Een baby nog! Het klonk nog onzeker en schor, maar het volume was al veelbelovend. Al snel gingen de andere hanen meedoen. Het klinkt landelijk, gezellig, romantisch…, maar véél te vroeg en véél te hard! We hebben het nog even afgewacht, maar toen was de tijd rijp om afscheid te nemen van ten minste vier hanen. Zaterdagavond besloten we: Morgen nemen we afscheid. We hadden een goede vriend gevraagd ons te helpen de beestjes pijnloos te doden en te slachten. Niet het leukste van het houden van dieren, maar het hoort erbij – zo vinden wij. De kippen slapen elke nacht in het nachthok, dus we zouden ze de volgende ochtend gemakkelijk kunnen pakken vanuit het hok. Wat denk je? Die zelfde avond besloten ze met zijn allen in een nabijgelegen boom te slapen! Gelukkig lieten ze zich de volgende ochtend toch verleiden met een lekker kippensnackje. De goede vriend wilde één haan levend mee voor zijn eigen kippenharem. Er zijn er dus drie in de oven cq. soep beland. En nu is het kippenbestand mooi in balans: Een brakelhaan, een brakelhen en twee lakenvelder hennen. Ze hebben nog geen namen. Suggesties?

Drie maanden oud - Eén haan over

Zullen we jeu des boulen?

Lieve Finse

Dan nog een verdrietig bericht: Op 22 juli hebben we onze poes Finse laten inslapen. Ze had hoogstwaarschijnlijk haar leven lang al een nierafwijking en de laatste weken ging ze hard achteruit. We hebben nog wat geprobeerd met medicijnen, maar het werd alleen maar slechter. Ze had pijn en at niet meer. Snotterend zei ik tegen de dierenarts dat wij heel nuchtere mensen zijn en dat we het beter vonden dat Finse in zou slapen. Zo geschiedde. Finse is acht jaar oud geworden. Ze was een memorabel, eigenwijs beestje. Ze had het niet zo op drukte, maar lag op rustige momenten heel graag bij mij op mijn borstkas. Altijd links, hart op hart. Tot ze het te warm kreeg. Dan zocht ze een koel plekje.

Een enkel Brakeltje...

OK, wij gingen dus voor Lakenvelder kippetjes. Boer Brak had al gezegd: "Er kan een enkel Brakeltje bij zitten..." (bij die bevruchte eitjes dus). En toen wij twee gele kuikens tussen de gevlekte zagen, was onze conclusie al snel dat dat die Brakeltjes moesten zijn. Maar nu - de kuikens zijn 4 weken oud - krijgen die donsballetjes steeds meer veertjes en beginnen de kleuren zich goed af te tekenen. En dan begin je toch ernstig te twijfelen...

Wil de echte Lakenvelder opstaan?

Nou... we zijn eruit hoor! Een korte Google-afbeeldingen-sessie leert ons dat we 6 Brakelkuikens hebben en 2 Lakenvelders! Haha, die Brakelhaan heeft beter zijn best gedaan dan boer Brak ooit had kunnen vermoeden. En nu? Geld terugvragen bij boer Brak? Brak - Brakeltje... had ons daar al een lichtje op moeten gaan? Geen probleem, we vinden alle kippen leuk. We lezen het een en ander over het Brakelras. Het blijkt een superkip te zijn, een Hollands oerras, dat meer eieren legt dan de Lakenvelder. Het zijn wel goede vliegers, dus dat moeten we even in de gaten houden als ze vrij gaan lopen (vliegen).

Moet ik daar doorheen?!

Het hok was eerder klaar dan we hoopten, dus de kuikens konden twee weken nadat ze uit het ei waren gekropen met hun pleegmoederkip naar ons verhuizen. Het hok heeft een kleine uitgang naar de buitenren. Het was even passen en meten voor die grote Orpington. Ze keek en keek en het was alsof ze wilde zeggen: "Moet ik daar doorheen?!"  De eerste keer hebben we haar een klein duwtje gegeven. Daarna kon ze het zelf. Even wurmen met die vleugels en floep! Erin, of eruit. En die kleine frummels fladderen er met gemak achteraan. 's Avonds kruipen ze in het leghok en 's ochtends zitten ze op stok. Die kleintjes ook!

 
Ja-knikkertjes
De kuikens groeien goed en smullen van het kuikenmengsel met die gedroogde meelwormpjes erin. Als de kuikens drinken staan ze met zijn achten als ja-knikkertjes rond de drinkbak. Voorover buigen - slokje nemen - kop omhoog - doorslikken.

Moeder Orpington zorgt uitstekend voor ze en houdt alles in de smiezen. Zou ze weten dat ze pleegmoeder is en straks weer naar haar eigen familie in Waarland teruggaat?

Vergeet ons niet!
Wat vinden Rolf en Bertje van dat alles? Ze moeten wel even wennen aan de verdeelde aandacht. Het kippenhok staat vlak bij hun hekje en bij het etengeven zijn de kipjes eerst aan de beurt. Dat pikken ze niet! Dat was vroeger nooit zo! Gillen! En ze steken hun bemodderde stopcontactjes verbolgen en ongeduldig door het hek.

De varkentjes krijgen aandacht genoeg hoor. Ze hebben onlangs een check-up van de veearts gehad, maar daarover de volgende keer meer!

De chickies van Rolf en Bertje

De varkentjes krijgen gezelschap. Meer biggen? Nee.... kippen! Of eigenlijk, voorlopig: kuikens. We hebben de titel van de blog dus gewijzigd in: Rolf en Bertje (en de chickies). JW had op paaszaterdag 10  bevruchte eitjes gekocht bij een kippenfokker in de buurt. Lakenveldertjes moesten het worden: Net als Bertje: Zwart met een wit middenstuk. Mergpijpjes dus. Vrienden Schornagel hadden een broedse kip, dus die mocht op de eitjes zitten.

Acht kuikentjes
Op vrijdag de dertiende waren twee kuikens uit het ei gekropen. Eentje overleefde het niet... Op zaterdag 14 mei kropen er nog eens zeven kuikentjes uit het ei. Acht in totaal! Het tiende ei is op onverklaarbare wijze verdwenen. We hebben zelfs geen snippertje schaal teruggevonden. Met zegt weleens dat kippen altijd op een oneven aantal eieren willen broeden. Fabeltje, of ....?

Net uit het ei

Een dag oud - net opgedroogd

He, ik lijk niet op mijn zus!

Geen discriminatie

Twee van de kuikens zijn duidelijk geen Lakenveldertjes. De kippenfokker had ons al gewaarschuwd dat er mogelijk een of twee Brakeltjes tussen zitten. En jaar hoor, die gele paaskuikentjes zijn een leuke variant op hun de - nu nog - bruinige pleegbroertjes en zusjes. Tja, dat weten we nog niet: Hoeveel kippen en hoeveel hanen hebben we nu? De profs kunnen dat meteen zien, maar wij wachten rustig af of er een hanenkammetje gaat groeien of niet.

Blijf van mijn kind af
Moederkip zorgt zeer goed voor het kroost. De eerste dagen laat ze veel toe: We mogen de chickies oppakken. Een week later wordt dat anders: Vriend Dick heeft een kuikentje opgepakt, maar moeder kip grist het kuiken met haar snavel resoluut uit Dicks hand. Het kuikentje rolt op de grond en moeder kip heeft een bek vol veertjes. Of je daar als kuiken nou blij van wordt ...?

 

Kijk uit, we gaan krabbelen
Het is schitterend om te zien hoe moeders alles voordoet. Een speciaal geluidje betekent: We gaan eten. Alle kuikens verzamelen! Als ze met haar grote poten in het zand krabbelt, weten de kuikens precies dat ze een beetje afstand moeten houden. En het opzoeken van schaduw of zon hebben de kuikentjes na een week al feilloos in de smiezen.

Precies een week oud

Nog even geduld
De chickies blijven nog even bij de familie Schornagel, tot ons hok helemaal gereed is. Een mannetje in Friesland maakt het nachthok en wij zijn bezig met de buitenren. Begin juni is alles klaar en verhuist moeder kip met haar pleeggezin naar ons. Dan kan moeders hier kampement maken en de kuikentjes wegwijs maken. Zodra de kuikens zelfstandig genoeg zijn, mag moeder weer naar huis. 

Typisch Nederlands?

Is het houden van hobbyvarkens typisch Nederlands? Niet echt. Wie heeft er nou varkens? Mogen ze ook in huis? Nee, bij ons niet hoor! Onze vrienden uit Sri Lanka vinden waarschijnlijk wel meer dingen in Nederland een beetje apart, dus dit kan er ook nog wel bij. Onlangs kwam het hele gezin even een kijkje nemen. Safana en Vinida vonden de beestjes zoooo schattig. Yonas en Yasmina vonden het ook leuk, maar bleven wel veilig bij paps en mams.

Lekker afkoelen!

Tijdens het paasweekend belooft het enorm lekker weer te worden. En inderdaad: Paaszaterdag is ongekend warm. Varkentjes kunnen niet goed zweten en koelen dus niet af zoals mensen. Ze zoeken dan liefst verkoeling in de modder.
Ik rol de tuinslang uit en probeer een modderpoeltje voor ze te maken. Daar kan Rolf niet op wachten. Hij neemt alvast een verkoelende douche.

En daarna lekker opdrogen in zon. Wat een luizenleven!



Voorjaar!!

Voor Rolf en Bertje is het voor het eerst voorjaar. Ze weten nog niet wat het is, maar ze vinden het lekker!! 's Ochtends, na het eten, komen ze buiten en dan voelen ze het vroege, prille zonnetje op hun bast. Ze rekken zich uitgebreid uit met half dichtgeknepen oogjes.

Zonnebed buiten
Ze hebben een feilloos gevoel voor de luwe plekjes. Daar ploffen soms zomaar neer om te zonnen. We zagen zelfs dat ze bekken vol met stro uit de stal naar buiten slepen om een zonnebedje te maken. "Je denkt toch zeker niet dat we op de kale steentjes gaan liggen?" Van wie hebben ze dat geleerd? Vraag je je af.

Oorbellen

Inmiddels hebben de mannen hun oorbellen ontvangen van de zorgboerderij waar we ze vandaan hebben. Nummer 12 en 13, haha, bij wie hoort nummer 13? We bewaren de oorbellen in huis, want het zijn dan misschien wel metromannen; het is toch niet echt hun stijl. Geel staat hun gewoon niet.

Groeicurve
Groeien ze nog steeds? Wordt ons vaak gevraagd. Nou, we denken dat de groeicurve nu wel een beetje aan het afvlakken is. Ze zijn 7 maanden oud en groeien lang zo hard niet meer. Rolf is net boven kniehoogte en Bertje een stuk kleiner.

Wat is dat bobbeltje?
Vandaag zat ik lekker met Daniël, de stoere kleine zoon van vrienden, in het stro. We hadden net "samen" de stal uitgemest. Dat is tegenwoordig overigens een klus van niks. Ze doen bijna niets meer binnen. Het stro blijft mooi schoon. Rolf laat zich op zijn zij vallen terwijl ik hem op zijn buik aai. "Jullie kunnen wel zelf melk maken!", zegt Daniël, vol bewondering de rij tepels bestuderend. "Maar het zijn jongetjes", zeg ik, "die kunnen geen melk maken, toch?". Daan: "Oh nee". "Wat is dat bobbeltje eigenlijk?", vraagt Daan. Ik: "Nou, dat is Rolf zijn plasser. Wat een gekke plek hè, zo'n beetje waar jouw navel zit". Daniël grinnikt.

Hé mam, moet dat nou
Sarah (8 maanden) had haar eerste "pig-encounter". Daar zal ze zich later niets meer van herinneren. Daarom hebben we het maar even vastgelegd.

Wroeten ze erg???

Nee joh, valt wel mee... Althans dat zeggen sommige mensen, die waarschijnlijk niet uit eigen ervaring spreken. Eigenlijk weet je het wel: Varkens wroeten enorm. Hou je van je mooie strakke weilandje? Neem geen varkens!!

 

Ze vinden het zalig. Het is de kern van hun bestaan. Ze doen het dan ook vol overgave. Met hun hele ziel en zaligheid. Soms zie je hun hele kop niet meer; die is dan onder het maaiveld verdwenen. Het hele lijf werkt mee om die lekkere hap klei te vinden. Ze eten het en halen er de nodige mineralen uit. Soms nemen ze een flinke kluit mee naar binnen, de stal in, zodat ze 's avonds nog een snackie hebben. Ze vinden ook andere dingen: Wat puin, een tak, een stukje plastic. Ons landje bevat kennelijk allerlei schatten. Ze kouwen erop en spugen de slecht verteerbare stukjes (gelukkig) weer uit.

Ons grasje...
Vinden wij het erg dat ons weilandje naar de knoppen gaat? Een beetje wel. Maar het plezier dat we van onze Rolf en Bertje hebben maakt dat meer dan goed. We kunnen natuurlijk een stukje afzetten, zodat een deel van het veldje in takt blijft, maar we willen eerst eens de zomer meemaken. Dan eten ze veel gras. Eerst maar eens jaarrond kijken hoe de beestjes zich vermaken buiten.

Ze eten nu al veel gras, ondanks dat het alleen nog maar de taaie sprietjes van de winter zijn.
 

Ik heb het lekkerste grassprietje gevonden.
Laat los, die was voor mij!


Schijf van vijf

Hoe ziet de schijf van vijf er eigenlijk uit voor varkentjes? Wij geven ze broodkruimels die we gratis bij de plaatselijke supermarkt krijgen. Met warm water en een plonsje melk maken we er een overheerlijk papje van. Scheutje olie erin voor een mooi huidje.

 

Daarbij doen we een schepje droge brokken. We hebben een mix gemaakt van gewone varkensbrokken en het luxere (en duurdere!) Alfamix Swien. Daar zitten allerlei zaden en besjes in voor de vitamientjes. Zodra die ton opengaat, zet Rolf zijn keel open. Gillen!! We proberen het hem af te leren. Hij moet stil zijn voordat hij zijn bak eten krijgt. Bertje knort wel onrustig, maar op gillen hebben we hem nog niet kunnen betrappen.

Voor de verwennerij geven we tussendoor wel eens een oud appeltje of wat tomaatjes. Dat is echt snoeperij voor ze. De tomaatjes zijn helemaal favoriet.

Loop je mee?

Ze weten het dondersgoed: Als jij in de buurt komt van die ton met die rode deksel, dan kan jij mij brokjes geven. Zal ik je even laten zien waar het staat? Loop maar mee...

 

Kom, vader Van der Klugt,
ik laat u de ton met brokjes wel even zien.



Oooooh Boy!

Vandaag kwam Boy kennismaken met Rolf en Bertje. Boy is de nieuwe hond van onze vrienden en wij willen graag logeeradres zijn voor Boy. We waren natuurlijk benieuwd wat de mannen van elkaar vinden. De kinderen en een vriendje kwamen mee.

Eerst werd er binnen kennisgemaakt met de katten. Finse, onze magere bange poes, was al gauw één al staart. Hup naar buiten. Die dame houdt nu eenmaal niet van drukte. Onze dikke driepoot, Flam, liet Boy veel dichterbij komen, maar toen die hondenkop héél dichtbij kwam moest hij toch blazen. Toen dat niet hielp, haalde Flam flink uit naar Boy, maar Boy ontweek hem handig en liep daarna met een boogje om hem heen.

Toen naar buiten, naar de varkentjes. Bij het etengeven hadden de mannen nog geen oog voor Boy; het eten was veel belangrijker. Boy was wel geïnteresseerd in die rare beesten (én in hun voerbakjes). Zoals het honden en varkens betaamt, gingen ze eerst met hun neus te werk. Snuffelen aan elkaars achterste en daarna moest er druk gespeeld worden op het veldje.

Boy en Rolf hadden elkaar snel gevonden. Ze sprongen om elkaar heen en beten zogenaamd in elkaars oren. Boy gaf Rolf af een toe een porretje met zijn poot: Kom op - we gaan spelen!!

Boy maakte ook kennis met het schrikdraad. Een nieuwe ervaring! Een grote piep en met de oren in zijn nek snel naar zijn baasje toe. Wat was dát nou???

Boy vond Bertje een leuk object om achteraan te rennen, maar dat vond Bertje wel heel veel hond in één keer. Bertje liet al rennend zijn gebruikelijke eendengeluid horen: Gwakgwakgwak. Hij vluchtte snel de stal in; Boy er achteraan. Rolf ging zich ermee bemoeien en ging als grote broer tussen die twee in staan. Mooi om te zien hoor!!


Missie geslaagd. Die beestjes gaan het wel rooien met elkaar.

Liz en Kiara uit Canada

De fans van Rolf en Bertje komen nu zelfs helemaal uit Canada! Schoonzus Liz en nichtje Kiara waren in Nederland. OK, toegegeven: Hun primaire doel was het bijwonen van het 50-jarig huwelijksfeest van Pap en Mam van Steekelenburg. Maar de kennismaking met R & B kon natuurlijk niet uitblijven.

 
 

Kiara vond de varkentjes sooo cute! Rolf was een beetje onstuimig en beet per ongeluk (zachtjes) in haar vinger, denkende dat ze nog een stukje appel of tomaat in haar hand had. Daar schrok ze wel even van. Maar bang was ze helemaal niet! Ze rende heen en weer en Rolfje crosste er achteraan. Hij probeerde haar ook overal te kietelen, liefst onder haar jas. Liz bleef op veilige afstand achter het schot met de werkjas en klompen van Jan-Willem aan.

Bertje bleef - zoals we hem kennen - een beetje op de achtergrond. Ik zat in het stro en Bertje kwam lekker bij mij een kriebel onder zijn kin halen. Hij liet zich ook nog even op zijn zijtje vallen, zodat ik goed zijn buikje kon kietelen. Sooo cute!!

Aldus naar waarheid opgemaakt

We zijn officieel veehouders geworden! Als je varkens hebt, moet je een UBN hebben. Een registratienummer van de overheid, zodat bekend is waar varkens worden gehouden. Wij vallen in de categorie "hobbyvarkenshouders". Dan mag je vier van die barreltjes hebben. Bij meer dan vier schijnt het geen hobby meer te zijn.... :-)

Een telefoontje en vier keer post van De Gezondheids-dienst voor Dieren later, hebben we ons UBN. Op het formulier teken je als "veehouder". Als klein meisje zei ik altijd al: "Als ik later groot ben, trouw ik met een boer". Nou, dat is wel gelukt, als je het begrip "boer" wat ruim neemt. En nu zijn we dankzij de varkentjes keuterboertjes geworden.

Rolf en Bertje zijn er niet van onder de indruk. Het gaat supergoed met ze. Ze groeien, grazen, wroeten, spelen, knuffelen, slapen, knorren en gillen als het eten niet op tijd komt.